Hemelpost: Brief aan mijn dochter
Hemelpost: Brief aan mijn dochter
Slot op mijn lichaam.
Jaren geleden verloor ze plotseling haar dochter door een ongeluk. De eigen winkel runnen hielp haar door te gaan met haar leven.
Nu ze 71 jaar is, dringen de herinneringen door haar bescherming heen en het intense verdriet waar ze haarzelf geen raad mee weet is overweldigend.
Haar lichaam vertelt het haar door paniek aanvallen en een chronisch schorre stem waar geen fysieke oorzaak voor te vinden is.
Haar man kan er niet over praten, hun zoon heeft het te druk met zijn zaak en gezin. Als ik haar vraag of er iemand anders is waarmee ze haar verlies kan delen komt haar zus in haar gedachten.
De volgende ontmoeting vertelt ze met ingehouden boosheid dat haar zus een reactie gaf die haar zo teleurstelde, dat ze acuut besloot er nooit meer over te beginnen. Opnieuw komt er verdriet naar boven als we het erover hebben. Ze slikt het weg, de bekende strategie om te gaan met boosheid en verdriet. Als ze praat hoor ik de kraak in haar stem.
Kringen in de vijver.
Ik vraag haar of ze wil onderzoeken wat er in haar lichaam gebeurt. Ze geeft aan dit spannend te vinden. Eerst onderzoeken we wat voor haar voorwaarden zijn om dit aan te kunnen gaan. Als dat helder is en we een ‘noodknop woord’ hebben afgesproken kunnen we op reis door haar lichaam. Met haar ademhaling en voeten op de grond, stevig geankerd, maakt ze elke nieuwe afspraak contact met de pijnlijke delen in haarzelf.
Waar zit de pijn, de boosheid en het verdriet opgeslagen. Ze gaat ermee in gesprek en ontdekt wat haar helpt. Door toe te staan om te voelen en erbij te blijven ontdekt ze in de afspraken die volgen wat ze nodig heeft en leert ze hoe zij veerkrachtig kan omgaan met het grote verdriet en gemis van haar dochter. Hoe groot de invloed is van dit verlies in haar leven. Steeds meer kringen over de impact worden in haar wakker, als een steen die in de vijver wordt gegooid en in eindeloze kringen verder golft.
Koffer vol herinnering.
Op een dag arriveert ze met een klein koffertje. Het is haar koffer met herinneringen aan haar dochter. “Het stond al die jaren op zolder, ik durfde het niet te openen” zegt ze terwijl ze haar handen beschermend om de koffer laat liggen.
Nu is ze eraan toe haar herinneringen met mij te delen. Een voor een pakt ze de dierbare voorwerpen uit de koffer en deelt met mij haar verhalen. De pop, de blokfluit, de schoolschriften en de bewaarde elastieken, de kleine lieve briefjes, de haarspelden. Ik maak kennis met haar dochter op deze ontroerende manier.
In de intieme stilte die volgt, groeit haar verlangen om haar te vertellen hoeveel ze van haar houdt. Dat ze zo trots is op haar, zo genoten heeft van haar prachtige klanken die ze zo zuiver kon horen als ze in het kerkkoor zong. Dat het haar spijt dit zo weinig uitgesproken te hebben tegen haar.
Hemelpost.
Dat is het moment dat ze me vertelt over de brievenbus die ze elke keer passeert als ze het graf bezoekt. De bus staat bij de ingang van de begraafplaats met het opschrift ‘Hemelpost’.
Ik zie het besef binnenkomen bij haar. Stralend spreekt ze uit dat zij ook brieven kan schrijven, zoveel ze maar wil.
Die nacht ontmoet ze in haar droom haar dochter die zij liefdevol in haar armen sluit. Een zoet moment dat ze koestert als het gemis voelbaar is.
In onze volgende ontmoeting komt de brief uit haar tas, leest ze het voor, schrijft haar naam op de envelop en plakt hem dicht. Samen lopen we naar de brievenbus om de brief te posten. Met een diepe zucht laat ze los en valt de klep dicht. Bewust van de grote betekenis van dit kleine gebaar lopen we weg.
Christa Haak
Tijdens het seizoen van herdenken, wordt de brievenbus geleegd. De brieven worden ritueel aan het vuur gegeven, waarmee alle woorden van liefde met de rook opstijgen naar dierbaren.
