Christa vertelt.

Tijdens het inloopcafé van Heel-Huis www.Heel-Huis.nl  ontmoette ik een man van Marokkaanse afkomst die zijn bijzondere verhaal met me deelde.

Zijn moeder overleed aan kanker, na een pijnlijk ziekbed. Hij bracht  veel tijd met haar door. Ook in de nacht verbleef hij bij haar in het ziekenhuis omdat zij  vaak zo onrustig was. Hij komt uit een gezin van tien, maar het waren vooral een zus en hijzelf die deze zorg voor hun moeder op zich namen.

Het was geen gemakkelijk gezinsleven geweest;  vader en moeder beiden in arme omstandigheden opgegroeid in Marokko, als immigrant naar Nederland gekomen om een betere toekomst voor hun kinderen te krijgen.

Moeder voedde het grote gezin met harde hand op. Hij was vaak de pineut omdat hij zo`n energiek ventje was die geen genoegen nam met ‘daarom’ als antwoord.

School vond hij maar niks, daar werd je niet wijzer als het om de grote vragen van het leven gaat…. Hij groeide op als het ‘zwarte schaap’ van de familie.

Hij raakte het contact met zijn broers en zussen kwijt toen hij ging experimenteren met middelen die zijn opvattingen over bewustzijn en leven buiten de geleerde kaders van zijn religieuze afkomst lieten ervaren.

Zijn moeder hield op afstand wel contact met hem; de liefde overwon de verschillen.

Haar ziekte zorgde voor een hereniging met haar, hij begeleidde haar trouw bij alle behandelingen en ziekenhuis opnames.

Toen duidelijk werd dat ze niet meer beter kon worden, werden door haar behandelaren vragen gesteld over haar naderende levenseinde, wat zij wel en niet wilde. Ook de familie werd hierin betrokken. Op actieve beëindiging lag een verbod en alle mogelijkheden voor behandeling moesten benut worden werd er besloten.

In die laatste maanden zag hij zijn moeder haar pijn verbijten, ze kwijnde langzaam weg, vaak  hallucinerend van de medicatie.

Ik zie zijn worsteling als hij hierover vertelt; zelf ook aan het eind van zijn latijn door de zware zorg tijd, het gebrek aan slaap en de felle discussies met zijn broers en zussen over haar lijdensweg die volgens hem niet nodig was.

Na de begrafenis, terug in zijn stille huis overvalt de leegte hem. Rouw valt als een verstikkende deken over hem heen. Energie om voor zichzelf te zorgen ontbreekt, zijn levenslust dooft langzaam uit.

Tot hij op een nacht wakker wordt en vol in het gezicht van zijn moeder kijkt. ‘Dit is een droom’ vertelt hij zichzelf en gaat weer slapen.

Een paar nachten later schrikt hij wakker van een harde duw in zijn rug. Nu begint hij toch wel angstig te worden. Voor de zekerheid laat hij het licht maar aan als hij weer gaat slapen. Een week gebeurd er niks vreemds meer en heeft hij zichzelf ervan overtuigd dat het zijn verbeelding moet zijn geweest.

En dan komt er die nacht dat zijn dekens van hem af worden getrokken en hij de stem van zijn moeder hoort: “ kom eruit Mo, dit brengt je niet verder”

Ineens komt het binnen: zijn moeder vertelt hem dat hij zo niet verder kan, hij moet zichzelf herpakken, hulp zoeken om weer verder te kunnen.

Met een  vrijwillige begeleider van “verder na verlies” heeft hij fijne gesprekken, maar nooit vertelt hij over deze ervaringen. Schaamte en angst voor gek versleten te worden weerhouden hem ervan. Langzaam pakt hij zijn leven weer op.

Nu, bijna een jaar later zit hij hier bij mij in het café. Ik zie het energieke ventje tevoorschijn komen als hij zijn vragen op me af begint te vuren.

Na anderhalf uur nemen we afscheid van elkaar, beiden met een warm hart door deze bijzondere ontmoeting.

Herken je zijn verhaal?

Je bent van harte welkom voor een  workshop over deze bijzondere ervaringen.

Of kom binnenlopen tijdens Heel-Huis inloopcafe, kijk op www.heel-huis.nl  voor data.